www.animalz.fora.pl

Patt

Panda wielka (Ailuropoda melanoleuca)

Panda jest jednym z najrzadziej spotykanych zwierząt na ziemi. I jednym z najbardziej tajemniczych. Lubi jeść i spać, nie przepada natomiast za życiem rodzinnym. Każde mieszka samo i swoje terytorium oznacza silnie pachnącą wydzieliną.

Zwierzątko do złudzenia przypomina przebrane w czarno-białe futerko niedźwiadka. Tymczasem naukowcy zdaja się nie dostrzegać tego podobieństwa i powtarzają uparcie, że kuzynem pandy jest - szop.

To śliczne zwierzę żyje w naturze tylko w zimnych i wilgotnych lasach wysokogórskich na wysokości od 1200 do 4000 m.n.p.m w prowincji Syczuan w Chinach.

Panda wielka jest jednym z wielu gatunków poważnie zagrożonych wymarciem z powodu utraty naturalnego środowiska. Zasiedla ona górne piętro lasów mieszanych i iglastych. Ulubionym siedliskiem są gąszcze bambusów. Intensywna wycinka chińskich lasów przez ostatnie 20 lat XX wieku zniszczyła ponad 50 procent naturalnych środowisk pandy wielkiej. Zwierzęta te jedzą prawie wyłącznie pędy bambusa.Potrzebuje ogromnych ilości liści bambusowych. Bambus jest ciężko strawny i ma niewielką wartość odżywczą.

Kolejny problem stanowi periodyczne, masowe kwitnienie bambusów, które ma miejsce raz na sto lat, po czym cała roślina obumiera. Dawniej, gdy w Chinach było więcej lasów bambusowych pandy mogły w razie potrzeby przenosić się na inne tereny. Pod koniec XX wieku ich środowiska uległo podziałowi na niewielkie enklawy, więc migracja nie zawsze jest możliwa. W efekcie tego śmierć głodowa dotknęła w ostatnich latach ponad 100 osobników. Również kłusownictwo jest dużym zagrożeniem. Co roku kłusownicy odławiają jedynie kilka dorosłych osobników, jednak pandy często wpadają we wnyki, zastawiane na jelenie i niedźwiedzie.

Dzisiaj naukowcy przypuszczają, że w warunkach naturalnych zachowało się nie więcej niż 700 - 1000 osobników. Na wolności żyje tak mała populacja pandy wielkiej, że nadzieją na przetwanie gatunku pozostaje hodowla i rozród w ogrodach zoologicznych. Każdą nowo narodzoną pandę otacza się troskliwą opieką.

Znaczną trudność w utrzymaniu pand wielkich w sztucznych warunkach sprawia dostarczenie odpowiedniej ilości pokarmu. Zwierzęta te jedzą prawie wyłącznie pędy bambusa. Czasem urozmaica sobie menu i zjada kwiaty, bulwy, korę, grzyby, węże, ptasie jaja, gryzoie i ryby. Panda dziennie zjada 10-20 kg pędów bambusa. Jedzenie wypełnie jej większość dnia ok 16 godzin.
Narodziny pandy wielkiej w niewoli zdarzają się tak rzadko, że zachowanie gatunku koordynuje się w skali międzynarodowej. Mimo to panda wielka jest zagrożona wymarciem, a jej liczebność nieustannie spada.
Działania podejmowana w celu ratowania pandy wielkiej

Ochroną pandy wielkiej zajmuje się obecnie wiele organizacji na świecie. Dla ratowania tego gatunku utworzono na terenie Chin kilka rezerwatów. Objęta ścisłą ochroną panda stała się międzynarodowym symbolem ginących gatunków i godłem organizacji World Wildlife Found (Światowy Fundusz na rzecz Dzikich Zwierząt).

Celem naukowców jest także zapobieganie wymieraniu lasów bambusowych, co mogłoby w konsekwencji doprowadzic do śmierci głodowej wielu pand, tak jak to miała miejsce w 1975r. W 1983r naukowcom udało się odnowić duże powierzchnie lasów. Drugim sposobem było zorganizowanie ochotniczych patroli, które przygotowywały karmniki oraz wyszukiwały i dokarmiały pandy.
Jeszcze większego sukcesu można się spodziewać po wysadzeniu w obszarach zamieszkiwanych przez pandy, gatunków bambusa, które nigdy nie kwitną jednocześnie. Pozwoliłoby to pandom na znalezienie pokarmu w dowolnej porze roku. Innym pomysłem jest połączenie rezerwatów systemem tak zwanych korytarzy bambusowych - pasów zieleni obsadzonych bambusami. Pozwoliłoby to na swobodny ruch pand między rezerwatami, mieszanie populacji i wymianę genów.

Podejmowane są też próby rozmnażania tych zwierzątek w ogrodach zoologicznych, m.in. w Tokio, Paryżu, San Diego i chińskim rezerwacie Wolong. Ale nadal narodziny małego pandziątka w zoo należą do rzadkości. W ojczyźnie pandy w Chinach urodziło się dotąd w ogrodach zoologicznych 18 pand wielkich, z których 12 zmarło, nim osiągnęły dojrzałość.
Jeśli chcemy zobaczyć pandę wielką, musimy udać się aż do zoo w Berlinie, małą możemy podziwiać w ogrodach zoologicznych w Warszawie, Poznaniu i Opolu.

Gepard (Acinonyx jubatus)

Nie mają siły lwa, sprytu hieny ani wielkich zębów leoparda. Są praktycznie bezbronne. Ich jedynym atutem w walce o przetrwanie jest umiejętność biegania. Są delikatne i piękne, niestety - na liście gatunków zagrożonych zajmują wysoką pozycję.

Gepardy to najszybsze czworonogi na świecie. Rzeczywiście prędkość, jaką osiągają goniąc zdobycz, przekracza znacznie 100 km/godz. Bardzo długie kończyny i niezwykle elastyczny kręgosłup pozwalają na takie sprinty. Gepardy, jako jedyne z kotów, mają niewciągalne pazury, które spełniają taką rolę jak kolce na butach sportowców. Mogą dzięki temu wykonywać w biegu gwałtowne zwroty bez obawy przed poślizgnięciem.

Sprinterskie biegi trwają krótko i są niezwykle wyczerpujące. Jeśli kot nie dopadnie zdobyczy w ciągu kilkunastu sekund, musi zrezygnować z pościgu. Jeśli polowanie zakończy się sukcesem, nie ma siły od razu zjeść całeg łupu, ani go obronić przed innymi zwierzętami: lwami, leopardami czy stadem hien, które kradną mu zdobycz sprzed nosa. Wobec nich zwierzę jest bezbronne. Wyjściem z sytuacji jest polowanie wspólne. Tak często robią samce. Gdy dopadnie ofiarę, skacze błyskawiecznie na nią i powala. Gdy ofiara upadnie, geprad przytrzymuje ją i dusi chwytając za gardło. Następnie rozrywa ciało na kawałki i pożera podczas jednego posiłku.
Gepardy zjadają tylko to pożywienie, które same upolowały i zabiły. Nie ruszają padliny, nawet gdy jest świeża.

Populacja tych zwierząt kurczy się w zastraszającym tempie. Z kilku przyczyn. W ciągu pierwszych trzech miesięcy życia ginie aż 70% młodych gepardów porwanych przez lwy i hieny, na skutek głodu i chorób, na które są bardzo podatne, tak samo jak dorosłe osobniki. Zagrażają im też ludzie. Źle znosi sąsiedztwo osiedli i miast, a ponadto pada łupem myśliwych z powodu atrakcyjnego plamistego futra. Jest bardzo rzadki w wielu częściach Afryki i prawdopodobnie wytępiony w Azji.

Najszybszych zwierząt na świecie - gepardów, pozostało już tak niewiele, że większość osobników jest ze sobą spokrewniona, co stwarza poważne zagrożenie degeneracji genetycznej gatunku.

Słoń

Spośród 352 gatunków zidentyfikowanych trąbowców wyginęło 350. Dziś żyją tylko dwa gatunki: słoń indyjski i słoń afrykański. Dzisiaj słonie są największymi ssakami lądowymi. Jednak wbrew obiegowym poglądom nie należy przypisywać im ociężałości. Tak naprawdę słowa "poruszasz się jak słoń", powinny oznaczać siłę, szybkość, zwinność, a nawet bezszelestny chód. Spód stopy trąbowców wyściełają grube i sprężyste poduszki z galeretowatej tkanki łącznej. Dzięki nim kilkutonowy ciężar rozkłada się tak równomiernie, że na twardej ziemi słoń niemal nie zostawia śladów.

Wszystkie słonie mają słaby wzrok, ale za to świetną pamięć, dobry słuch i węch. Trąba jest nie tylko nosem słonia, ale też jego rękami. Zwierzęta nią oddychają i wąchają, chwytają pożywienie i wstrzykują do pyska zassaną wcześniej z jeziora lub rzeki wodę. Trąbą słoń potrafi podnieść z ziemi przedmioty wielkości monety, jak też wyrzucić kilka metrów w górę człowieka lub atakujące go zwierzę. Słonie lubia wchodzić do rzek, kłaść się w nich i polewać wodą zassaną do trąby. Chętnie tarzają się też w błocie i obsypują piaskiem, aby uzyskać skorupę chroniącą przed ukąszeniem owodów i promieniami słonecznymi. Największym problemem słonia jest znalezieniem odpowiedniej ilości pożywienia. Dorosły słoń pożywia się przez 18, a nawet 20 godzin na dobę.

Ciosy słonia są wyznacznikiem jego statusu społecznego, a równocześnie główną przyczyną zagrożenia ze strony człowieka. Poszukiwane przez kłusowników ciosy mają zarówno samce, jak i samice słonia afrykańskiego.

Polowania doprowadziły do wymarcia słoni we wschodniej Azji już w VII wieku p.n.e. a przez ostatnie tysiąc lat ich liczba w Indiach również bardzo zmalała. W Afryce handel kością słoniową zaczął niszczyć populację słoni w XVII wieku i od tego czasu ich liczebność zmniejszyła się w drastyczny sposób. Słoń z podniesioną trąbą symbolizuje pomyślność i szczęście, choć już od dawna jego życie nie należy do najszczęśliwszych.

Duże zapotrzebowanie na wyroby z kości słoniowej stało się główną przyczyną zagrożenia gatunku wyginięciem. Jednym ze sposobów walki z kłusownikami jest konfiskata kości słoniowej, a następnie publiczne jej spalenie.

Kość słoniowa jest przedmiotem zbytku - pięknym i trwałym materiałem, dobrze nadających się do rzeźbienia. Już w starożytności przedmioty wykonane z ciosów słonia zaliczano do artykułów cenionych i atrakcyjnych. Próby kontrolowania handlu kością słoniową i powstrzymania tej rzezi żałośnie zawiodły. Wreszcie w 1989 roku na konferencji w Szwajcarii kraje związane Konwencją o międzynarodowym handlu gatunkami zwierząt i roślin zagrożonych wyginięciem (CITES) wydały zakaz wszelkiego handlu kością słoniową.

Zapobieganie kłusownictwu jest nie tylko trudne, ale też kosztowne. Patrolowanie rozległych siedlisk słoni wymaga wielkich nakładów finsowych. W Afryce Wschodniej nie jest o nie wcale łatwo. Przyszłość pokaże, jakie następstwa przyniesie złagodzenie zakazu handlu kością słoniową.

Jednakże nie tylko polowania zagroziły tym gatunkom. Słonie indyjskie były wysoko cenione jako zwierzęta robocze. Na długich dystansach słoń indyjski może przenieść ładunek o wadze 500 kilogramów. Zwierzęta te pomagały również człowiekowi karczowć gęste lasy tropikalne i polować na tygrysy. W ostatnim przypadku odgrywały rolę monstrualnych wierzchowców. Choć wiele słoni indyjskich zostało oswojonych, nie stały się do tej pory zwierzętami udomowionymi jak na przykład konie. Bardzo rzadko rozmnażają się w niewoli.

Słoń afrykański żyje obecnie na południe od Sahary, przede wszystkim w parkach narodowych wschodniej i środkowej Afryki. Tym co odróżnia go na pierwszy rzut oka od słonia indyjskiego, są duże wachlorzowate uszy. Losy słonia afrykańskiego są też niestety przykładem na to, jak bezmyślny potrafi być człowiek. W pogoni za ciosami na Czarny Ląd wyruszyły setki myśliwych. Nie znano umiaru w polowaniach, ten gatunek zostałby całkowicie wytępiony. W kronikach opisano prawdziwe rzezie. Na przykład w 1878 roku osadnicy holenderscy w rejonie górnego biegu rzeki Okawango wpędzili do bagna ponad sto słoni. Zupełnie bezbronne zwierzęta zostały zabite. Nie oszczędzono nawet słoniątek. Takie okrutne praktyki doprowadziły słonie afrykańskie prawie do wyginięcia. Założenie strzeżonych rezerwatów prawdopodobnie uratowało im życie. Prawdopodobnie, bo słonie nadal są nielegalnie zabijane.
Czy wiesz, że...

Na terenach Polski również występowały niegdyś słoniowate: w pliocenie mastodont, w plejstocenie mamut, a słoń leśny w czwororzędzie. Szczątki tego ostatniego znaleziono podczas prac budowlanych w Warszawie w 1962 roku
Czy wiesz, że...

Słoń biega szybciej niż człowiek; jego prędkość marszowa wynosi 8-9 kilometrów na godzinę i wytrzymuje takie tempo bez odpoczynku przez wiele godzin. Wędrujące stado pokonuje odległość do 80 km dziennie

Tygrys (Panthera tigris) i lew (Panthera leo)

Lew i tygrys to dwa najpotężniejsze drapieżniki należące do rodziny kotowatych. Pierwszy z nich występuje w Afryce i zupełnie szczątkowo w Azji. O wiele liczniejsza w Azji jest natomiast populacja tygrysów. Głównym obszarem występowania tych drapieżników są Indie, Półwysep Malajski, południowe krańce Syberii i Mandżuria.

Oprócz przynależności do tej samej rodziny, lwy i tygrysy łączą również wspólne kłopoty. Wyraźnie ubywa terenów, na których żyją te potężne drapieżniki. Jeszcze dwa tysiące lat temu lwy zamieszkiwały nawet w południowo-wschodniej Europie oraz w Azji Mniejszej i na Bliskim Wschodzie. Lew

Lew perski i kaplandzki został doszczętnie wytępiony. Obecnie poza liczącą ok. 200 osobników grupą w rezerwacie Kathijawar w Indiach lwy stosunkowo licznie występują tylko w Afryce. Ale nawet tam ich populacji ulega zmniejszeniu. Całkowicie wytępiono je w Afryce Północnej. Lew wpisany został na listę gatunków zagrożonych wyginięciem.

Podobny, jeśli nawet nie gorszy los spotkał tygrysy. Wielkie azjatyckie koty są jednymi z najpiękniejszych stworzeń żyjących na Ziemi. I jednymi z najbardziej zagrożonych wyginięciem. Koty te zamieszkują tereny o bardzo różnym klimacie. Można je spotkać zarówno na mroźnej Syberii, jak i w tropikach. Naukowcy wyróżnili kilka podgatunków tygrysa. Najmniejszym z nich jest tygrys sumatrzański, największym syberyjski. Oprócz tych dwóch odmian spotyka się tygrysy bengalskie i indochińskie. Bardzo rzadkimi zwierzętami są tzw. białe tygrysy. Ze względu na brak pigmentu ich sierść jest biało, a pręgi kasztanowe.

U każdego podgatunku występują charakterystyczne plamy i pręgi na głowie oraz poprzeczne pasy na reszcie ciała. Stanowi ona świetny kamuflaż w lasach, w których żyją. Jest to także bardzo przydatna cecha maskująca podczas polowania. Tygrysy żyją samotnie, łączą się w prawy jedynie w okresie godowym. Drapieżniki znaczą swój obszar moczem, zadrapaniami na korze drzew i śladami pazurów na ziemi. Są drapieżnikami przystosowanaym i do trybu życia, jaki prowadzi łowca. Wszystkie potrzebne do tego zmysły, wzrok, węch i słuch mają szczególnie wyostrzone. Jako że są doskonałym pływakami, potrafią przepływać na położone w nurcie rzek wyspy. Ulubionym posiłkiem tych dużych kotów są dziki, antylopy i jelenie. Głodny tygrys zaatakuje jednak nieomal każde stworzenie, które wejdzie mu w drogę. Drapieżnik potrafi także łowić ryby. Gdy w okolicy nie starcza im żywego pożywienia, tygrysy jedzą padlinę.

Według ocen Światowego Funduszu Ochrony Przyrody w ciągu ostatnich 100 lat populacja tygrysów na świecie zmniejszyła się o 95 procent, tzn. do ok 7000 osobników. Obecnie żyje tylko kilkaset sztuk (600 do 800) tygrysów sumatrzańskich. Zmniejszające się obszary dzikiej przyrody powodują, że tygrysy sumatrzańskie muszą polować na zwierzęta domowe. Drastycznemu zmniejszeniu ulega też populacja innych podgatunków. tygrysek z mamą

Tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica) jest największym zwierzęciem swego gatunku osiągającym do 3 m długości. Jego wdzięk i piękno ukrywają nieusprawiedliwioną sławę okrutnego zabójcy. Jego uroda jest jego przekleństwem. Smutnym faktem jest to, ze największy przedstawiciel wielkich kotów i jedno z najbardziej dostojnych zwierząt jest ssakiem, któremu grozi wyginięcie. Tygrys ten został nazwany syberyjskim z powodu miejsca zamieszkania. Występuje na większym obszarze niż inne podgatunki tygrysów. Ten wielki kot często przemierza setki kilometrów w poszukiwaniu pożywienia. Podczas srogiej syberyjskiej zimy futro tygrysa traci kolor. Dzięki temu zwierzę łatwiej wtapia się w otoczenie. Ma on dłuższą i gęstszą sierść niż inne tygrysy. Różni się także od nich tym, iż posiada na bokach na brzuchu warstwę tłuszczu,(do 5 cm) która chroni to piękne zwierzę przed lodowatymi wiatrami i niskimi temperaturami.

Tygrysy syberyjskie w liczbie nie przekraczającej 300 sztuk zamieszkują już tylko góry Sichote-Alin, gdyż wyrąb lasów ogranicza ich naturalne siedliska. Wygląda na to, że tygrysy syberyjskie wkrótce niestety wyginą. Teoretycznie tygrysy syberyjskie są zwierzętami objętymi przez rosyjskie prawo całkowitą ochroną. Po rozpadzie Związku Radzieckiego, Kraj Ussuryjski nawiązał kontakty gospodarcze z Koreą Południową, Japonią i Chinami. Zagraniczne przedsiębiorstwa przemysu drzewnego nie mogą działać na terenie Związku Radzieckiego, lecz gdy weszły na rynek rosyjski, wycięły ponad 4 miliny hektarów lasu. Jeszcze większy obszar został zniszczony przez pożary. Wycinając lasy japońsy i koreańscy drwale łamią prawo dotyczące ochrony przyrody. Ponadto sami mieszkańcy tych rejonów naruszają zakazy. Kłusownictwo stało się tam obecnie powszechne do tego stopnia, że czarnorynkowe ceny tygrysich skór i kości są regularnie podawane przez radio i ogłaszane na ulicach. W ostatnich kilku latach kłusownictwo stało się wielce dochodowym procederem, gdyż rozmatie części ciała tych zwierząt są poszukiwanymi składnikami, w upowszechniającej się coraz bardziej, tradycyjnej medycynie chińskiej.

Tygrysów południowochińskich żyje zaledwie ok 25 sztuk. W ostatnich pięćdziesięciu latach zupełnie wyginęły tygrysy z Bali, Jawy i okolic Morza Kaspijskiego. Ponieważ dziś nawet rezerwaty nie gwarantują tygrysom bezpieczeństwa, niektórzy zoolodzy twierdzą, że jedynie ogrody zoologiczne mogą je uchronić przed ostateczną zagładą. W wyniku masowych polowań na tygrysy, zwłaszcza w Indiach i Chinach, ich liczebność gwałtownie spadła.
Ogrody zoologiczne podjęły się ochrony gatunku.

cdn.

kicka

Ojej, ależ one piękne Wesoly

Nie można pozwolić na ich wyginięcie Smutny

!!

Patt

oczywiście to nie wszystkie gatunki ..ale zgadzam
się ingerencja człowieka w naturalne siedliska tych zwierząt
nadmiernie przyczynia się do wymierania
ich populacji

straszne

Oleńka

No właśnie...

Oglądaliście może film o tygrysach "Dwaj bracia"? Oglądałam i gorąco polecam, jest bardzo wzruszający...

Patt

nie, nie oglądałam.. opowiedz w "TV"